REIS NAAR HET ZUIDEN.

Deel 1

Omdat reizen door exotische en warme landen deze winter problematisch is i.v.m. corona laat ik hier een serie berichten volgen van een pre-corona reis waarop ik niet gewapend hoefde te zijn met een Q-dambord om te bewijzen dat ik ‘geprikt’ was. Dat was dus in de goede oude tijd, die hopelijk weer snel terug komt, zodat we als opnieuw ongehinderd kunnen reizen door mooie landen. Ik zal bij mijn verslaglegging fragmentarisch te werk gaan en het accent leggen op foto’s met niet te lange ‘klonten’ tekst er tussen. Dat leidt de aandacht maar af van de foto’s. Het wordt dus een ‘Plaatjesreis’. De lezer zij gewaarschuwd!

Van Nederland fietste in via Duitsland, Oostenrijk, Zwitserland en Frankrijk naar Spanje.

Foto 1: Melsungen, een stadje in Duitsland met mooie vakwerk-huizen.
Foto 2: In Melsingen zag ik ergens bij een onoverzichtelijke hoek een bolle verkeersspiegel om de chauffeur een zo groot mogelijk gezichtsveld te geven. Deze foto daarvan gaf een aardige vervorming van de werkelijkheid, alsof de huizen in een sprookjesstad stonden. Een symbolisch begin van een sprookjesachtige reis.
Foto 3: In de Zwitserse Alpen maakte ik een bergwandeling in de buurt van Appenzell. Hier Hans uit Sankt Gallen in actie, die me in het verleden op enkele trajecten heeft vergezeld.
Foto 4: Ook op deze reis fietste Hans een paar dagen mee. Hier vult hij zijn bidon bij een fontein in Bern.
Foto 5: Gezicht op Bern.

.

Foto 6: Tijdens een mooie dagrit vanuit St. Jean en Royans, in Frankrijk. Omdat Hans mee fietste kon hij een actiefoto van mij maken in de Gorges de la Bourne

Hans ging hierna weer terug naar huis en dus vervolgde ik alleen mijn reis in zuidelijke richting.

Foto 7: Ergens door zuidelijk Frankrijk loopt de 45ste parallel. Daar zit je net zo ver van de noordpool als van de evenaar vandaan. Langs de weg stond, ter markering van deze bijzondere plek, een monumentje in de vorm van een aardbol. Het aardige van dit monumentje was dat het ook diende als glascontainer. Een multifunctioneel globetje dus.
Foto 8: Vanuit Hospice de France maakte ik een wandeling over een bergpaadje naar de Spaanse grens. Onderweg kwam ik langs een kudde wilde paarden. Erg wild waren ze niet, want ze bleven rustig staan toen ik langs liep. Ik heb wel eens nerveuzere paarden gezien die ,met ruiter en al, in paniek wegvluchtten zodra ze mij zagen. 
Foto 9: In Lourdes ging ik even een kijkje nemen bij de grot van de heilige Bernadette en de Rozenkrans Basiliek. Ik voelde me gezond, dus ik hoefde geen water uit de grot te drinken om beter te worden. Ik kon het dus bij een toeristisch bezoekje laten.
Foto 10: Op de achtergrond de grot waar Bernadette tussen 11 februari en 16 juli van het jaar 1858 tot zestien maal toe een verschijning zag: een jonge vrouw in het wit, die zich uiteindelijk bekend maakte als de Heilige Maagd.

Er waren veel bezoekers bij de grot. Het leek Antwerpen wel op sjoppingdag.

Via de Col d’Aubisque fietste ik naar de Col du Pourtalet, de Spaanse grens, op 1794 meter hoogte. Daar keek ik mijn ogen uit hoe het hier veranderd was ten opzichte van de vorige keer dat ik over deze pas reed. Dat was in 1975. Toen stond er aan de Franse kant niets en aan de Spaanse kant slechts een kleine caravan met een Spaanse douanier er in, die mij, na mijn paspoort ingezien te hebben, door liet. De afdaling aan de Spaanse kant ging indertijd over een erg smal hobbelig asfaltweggetje waar hier en daar werklieden bezig waren met emmertjes teer, kruiwagens grind, bezems en harken om gaten in het wegdek op te vullen. Nu stond er een heel shoppingscenter, alsmede hotels en restaurants. Op de grote parkeerplaats konden alle op taxfree-artikelen beluste koopjesjagers, zowel uit Frankrijk als uit Spanje, hun auto’s parkeren.

Foto 11: Col du Pourtalet of Puerto de Portalet. Een ‘stad’ op 1794 meter hoogte, op de grens van Frankrijk en Spanje.

De effen (te effen!) geasfalteerde weg omlaag naar Biescas was viermaal zo breed als vroeger en er langs waren flink wat grote parkeerplaatsen aangelegd ten behoeve van de wintersport. Langs de hellingen hingen kabelbanen omlaag als de slingers van een opgetuigde kerstboom. Om er de tranen van in je ogen te krijgen, maar de Spanjaarden die het voor het zeggen hadden meenden dat je wat over moet hebben voor de economie.

            De volgende dag, alweer uit de hoge Pyreneeën, kwam ik langs het dorpje Riglos. Daar stonden indrukwekkende pilaren die door erosie van een flinke berg ‘achtergebleven’ waren en bekend stonden als’Los Mallos de Riglos’

Foto 12: Los Mallos de Riglos met aan de voet daarvan het dorpje Riglos.

Dit was een te mooi gebied om er zomaar voorbij te rijden. Daarom bleef ik er een dag wandelen. In mijn volgende bericht zal ik daarover schrijven.

Eén antwoord op “REIS NAAR HET ZUIDEN.”

  1. Dank je Frank. Dit maakt weer fijne gevoelens over de pré coronatijd bij mij los. Ik heb er ook weer zin in, maar ja, dan moeten we wel weer eerst onze vrijheid terugkrijgen.

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.