Kasteel van Zamora

56 Kilometer voorbij de Portugees- Spaanse grens kwam ik in Zamora, beroemd om zijn Semana Santa. Dat is de paasweek, maar helaas, althans wat de kleurrijke processies betreft, was het 12 augustus, dus van Pasen was weinig meer te bespeuren dan het bekende Semana-Santa-beeldje bij de cathedraal, waar de processiegangers naar mijn idee wat weg hebben van leden van de Ku Clux Clan. Toch was ik blij dat het geen Pasen was, want dan is het koud in Zamora en nu was het hoog zomer, wat een zonaanbidder als ik een stuk beter uitkomt.

Ik ging natuurlijk een kijkje nemen bij het kasteel, want op deze reis verzamel ik, zoals de trouwe lezer van mijn blog niet ontgaan zal zijn, kastelen. Ook de oeroude brug over de Duero was aardig om te zien, maar wat mij in die stad het meest trof, was een muurschildering waaraan de meeste mensen voorbij liepen zonder er acht op te slaan . Dat ‘schilderij’ was zo levensecht dat ik er een tijdje naar moest kijken om te zien waar dat kunstwerk overging in de realiteit.

IMG-20180920-WA0004
Cathedraal van Zamora met Semana-Santa beeldje ervoor.
IMG-20180920-WA0003
Het bekende Semana-Santa -beeldje voor de cathedraal.
IMG-20180920-WA0002
Brug over de Duere in Zamora.
IMG-20180920-WA0001
Kasteel van Zamora.
IMG-20180920-WA0005
De tot nu toe weinig bekende,maar binnenkort dankzij mijn blog,
  heel bekende muurschildering in een straatje in Zamora. Ziet u de
      Grens tussen kunst en realiteit?                        

In Villalpando, 53 km ten noordoosten van Zamora waren werklieden druk bezig van de centrale plaza een arena te maken: een flinke laag zand over de grond en dicht langs de huizen tribunes en afzettingen met zware houten palen en stalen buizen. Ook in de zijstraten was men druk bezig met dergelijke constructies, want hier ging weer zo’n spannend festival plaatsvinden, waarbij de stieren in de straten losgelaten worden en waar stoere macho’s kunnen laten zien hoe geweldig ze zijn en hoeveel ze durven voordat hun ribbenkast doorboort wordt door een grote scherpe hoorn. Dat uitvloeisel van de Romeinse arena-gevechten werd aanvankelijk in Pamplona gehouden maar tegenwoordig kom je het bijna overal in Spanje tegen en het is zelfs tot in Frankrijk doorgedrongen, want vorig jaar moest ik kilometers omrijden om Sommieres in de buurt van Nimes, door te komen. Er moet nu eenmaal bloed vloeien en/of veel lawaai schallen, anders is het leven saai en zinloos!

Voorbij Villalpando zag ik regelmatig merkwaardige gebouwtjes in het vlakke terrein staan, sommige nieuw en vele ook oud en in verval. Ik ging er kijken en kwam tot de conclusie dat het duiventillen waren. Binnenin zaten de muren vol kleine holtes, juist groot genoeg voor een duif. Ik vroeg me af wat de mensen met al die duiven wilden doen. Post verzenden over heel Spanje of de hele wereld? Daar hebben we nu internet voor, dus die nieuwe duiventillen spraken die mogelijkheid tegen. Misschien voor wedstrijden met postduiven? De Olympische postduivenspelen georganiseerd in Castilla y Leon?

Later las ik op een bord bij zo’n duiventil dat de duivencultuur hier al heel oud is en dat lekkerbekken aan het product hun hart kunnen ophalen, maar of het ging (gaat) om de eieren of de duiven zelf werd me niet duidelijk. Het ging in ieder geval om :’Afanado Pichon de Nidal’ Hier schoot mijn kennis van het Spaans te kort. Als het gaat om brood, gebroken remkabels of het weer kan ik me in die taal aardig redden , maar Afanado Pichon de Nidal gaat me mijlenver boven de pet. Ik vrees echter het ergste voor de arme duifjes, de smaak van de Spanjaarden kennende.

IMG-20180921-WA0002
Binnenin zo’n duiventil.
IMG-20180921-WA0003
De ruïne van een duiventil.
IMG-20180921-WA0001
De plaza van Villapando wordt omgebouwd tot arena voor het stoere werk.

 

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.