Fietsende tweeling

Van Na Mor fietste ik, zoals ik in mijn vorige bericht schreef, in de gietende regen omhoog naar een flinke pas. Normaal krijg je mij bij regen met geen geweld op een fiets, maar het was in dit geval juist die regenhaat, die mij ’s morgens deed besluiten op de fiets te stappen, want dit miserabele weer leek in Na Mor tot in eeuwigheid door te gaan. Ik moest daar weg en hoopte verderop de zon terug te vinden. In Na Mor zou hij nooit meer vanachter het onmetelijk dikke wolkenpakket, dat daar onverzettelijk hing, vandaan komen. Dat was althans de indruk die ik had.

Ik was niet de enige die er zo over dacht. In het guesthouse van waaruit ik een dag lang somber naar buiten had zitten staren had ik een Franse familie ontmoet, die er net zo over dacht als ik. En dus namen we de volgende ochtend, toen het twee minuten droog was -waarschijnlijk een zwak moment van de weergoden- het kloeke besluit: ‘We stappen op de fiets en we rijden hier weg, wat er ook gebeurt. Weg vanonder dit miserabele wolkendek vandaan. Op naar de zon! Op naar de warmte!’

En zo reed ik opeens met vier collega-fietsers: Arno, Cecile en hun twee tweelingzoontjes van 10 jaar, Jules en Baptiste. En het hemelwater kwam gestaag met bakken omlaag.

Maar wat gebeurde er op de afdaling? Er deed zich een natuurfenomeen voor: een lichte plek in het grauwe wolkendek en zowaar hield de regen op!! En wat later kwam zelfs de zon even tevoorschijn.

Ben ik in dit soort landen met mijn fiets altijd het absolute middelpunt van de belangstelling, nu was de aandacht van de mensen in de dorpjes waar we door kwamen geheel gericht op de twee niet van elkaar te onderscheiden jeugdige fietsers. Er werd naar hen gewezen en gezwaaid terwijl men mij niet meer zag staan, of beter gezegd: zag fietsen. Dat was natuurlijk wel even wennen, maar het wende snel en ik ervoer het eigenlijk wel als een rust.

Restaurant langs de weg

Buddhabeeld bij de tempel boven Oudom Xai

In Oudom Xai, ons doel voor die dag, fietsten we omhoog naar de tempel die het plaatsje domineert en lieten ons daar met mijn toestel door een monnik fotograferen. Een fraai besluit van deze Frans-Nederlandse regenexpeditie.

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.