Zo’n 5500 jaar geleden werden er in de buurt van het huidige Porquera del Butrón 15 mensen begraven in een graf dat noeste werkers daar van grote, zware natuurstenen hadden gebouwd. De weg waarover ik 20 augustus j.l.op mijn gemak van Pesquera de Ebro naar Dobro peddelde bestond toen vrij zeker nog niet. Nu ligt er asfalt en op de afslag waar die sjouwers vijf en een half millennium geleden misschien wel zwetend en hijgend aan het tobben waren met die veel te grote stenen staat nu een bordje met: ‘Dolmen La Cotorrita’ oftewel: ‘Hunnebed Het Papagaaitje’ . Met het mooie hunnebed van Havelte dicht bij huis vroeg ik me af of het wel de moeite waard zou zijn om af te slaan op het zandpad en daar een eind over te gaan rijden om weer zo’n stenen graf uit de oudheid te bekijken. Maar och… die sjouwers van zo lang geleden hadden het zwaarder dan ik op mijn Santos en misschien was het wel een nog vrij onbekend wereldwonder, dus ik sloeg af en reed over het steeds beroerder wordende pad naar het hunnebed. Het was ongeveer een kilometer, dus dat viel mee. Wat tegenviel was dat het hunnebed geen wereldwonder bleek te zijn, maar meer een provinciaal wonder, wat dus toch ook een soort wonder is, niet zo groot dat het een fietsreis van Nederland en terug rechtvaardigt, maar wel groot genoeg om er twee kilometer voor om te rijden. In een cirkel met een straal van ongeveer twee meter was een tiental forse platte stenen geplaatst en wel verticaal, zodat de omsloten ruimte een soort stenen kamer, het feitelijke graf, vormde. Het was niet afgedekt, maar zal dat, evenals onze hunnebedden, aanvankelijk stellig wel geweest zijn. Een stenen gang leidde er heen en was juist er voor met één platte steen afgedekt. Toch aardig om zo’n geheel andersoortig hunnebed te zien dan die van Drenthe. Voor Havelte een reden om zich met Pesquera de Ebro te verbroederen, waarna de Fiets-Toerclub van Havelte er elk jaar een tocht naar zou kunnen organiseren. En dan is de fietstocht vice versa naar Dolmen La Cotarrita opeens wél gerechtvaardigd en zullen de Havelter fietsers zeer zeker met fanfare en lauwerkransen ontvangen worden, waarna een diner en een fiesta op z’n Spaans volgen.
Na een kwartiertje had ik het wel gezien en vervolgde ik mijn tocht naar het volgende wonder, dat zeker een nationaal wonder genoemd mag worden: het plaatsje Frias.
Ik kwam daarbij door de Hoz de Valdevielso, een smalle kloof door een berg met een enorm steil zigzag weggetje er in. Dat ontaarde in duw- en trekwerk, ongeveer net zo inspannend als wat die hunnebedbouwers in het grijze verleden hadden geleverd, schatte ik. Ik had natuurlijk de gewone, eenvoudige weg over Cereceda kunnen nemen, maar het steile weggetje werkte hypnotiserend op me, waardoor ik steeds als ik dacht: ‘Ik ga terug,’ tóch door ging. Uiteindelijk bleek het nog een iets kortere route te zijn, die echter veel meer tijd in beslag nam. Maar daarvoor had ik dan ook wat, zoals de foto’s laten zien.
Voorbij deze kloof lag de weg naar Frias voor me open, maar dat historische plaatsje bewaar ik voor de volgende keer.