Bij Pak Lay ligt er een nieuwe brug over de Mekong. Dat bespaart de wachttijd op en de overvaartijd met het pontje, waarmee ik 5 jaar geleden deze reuzen-rivier overstak. Wat er aan die oostkant van de Mekong nog wel ligt is een flinke heuvelrug, waar van tijdbesparing geen sprake is aangezien de weg die er over voert over een flink traject enorm steil is. Dat werd weer eens orthodox duwen en zweten en dat nog wel in de dikke ochtendmist. De beloning voor deze zelfcastijding kwam halverwege de klim toen de mist optrok en ik een heerlijk zonnetje om mijn armen en benen voelde. Op de top, waar de begroeiing van voornamelijk bamboebossen weg was kreeg ik een tweede beloning: een prachtig uitzicht over de bergen die in de verte nog gedeeltelijk bedekt waren met wolken. Dat gaf een fraai effect en ook een tevreden gevoel, namelijk dat die wolken daar gingen en eindelijk eens niet boven mij.
Ik daalde aan de andere kant van de bebamboede heuvelrug weer af naar de Mekong die ondertussen een bijna 180 graden metende lus linksom naar het noorden had gemaakt. Tot Vientiane, de hoofdstad van Laos, volgde ik daarna de Mekong, waar ik hier en daar mooie uitzichten op had. In het dorpje Ban Vang bracht ik de nacht door en zag daar tegen de avond een groep mannen een spannend spel spelen: petanque, beter bekend als ‘jeu de boules’! Ja, aan zulke dingen kun je zien dat Laos vroeger Frans territorium is geweest.
Kort hiervoor had iemand mij uitgelegd hoe ik met mijn platte Chinees filmpjes kan maken en dit was de gelegenheid om dat eens te testen. En dus tikte ik op de juiste plekken op het scherm en waarachtig……het werkte!
Nu maar hopen dat het filmpje de reis naar uw computer overleeft.
19 km voor Vientiane bezocht ik een buddhistische tempel pal aan de Mekong. Er hing een inspirerende rustgevende sfeer in de grote bostuin er omheen, die vol stond met beelden, alle betrekking hebbend op de Buddha-geschiedenis.
Ik liep er een uur lang gefascineerd rond alvorens die laatste kilometers naar Vientiane weg te trappen.