Bericht 11, 29 juli 2018.
15 Juli vertrok ik uit Fes. (Zo ver lig ik al achter met mijn berichtgeving!! Ik fiets blijkbaar sneller dan dat ik schrijf of type).
Ik was nog maar juist van start of een groep van vier jonge Marokkaanse mountainbiketrekkers met lichte bagage haalde me in. Afgezien van een Marokkaanse solofietser, die ik een paar weken eerder ontmoette, waren dat de eerste collega-fietsreizigers die ik op deze tocht door Marokko ontmoette. Twee van de vier spraken een beetje Frans, de andere twee kwamen niet verder dan “Bon jour”, maar hun Arabisch was perfect. Met die moest ik dus in het Arabisch converseren, waarbij ik niet verder kwam dan “Salaam Aleikum”. Ik trachtte met behulp van mijn selfie-stik een foto van ons allen te maken, maar zoals gebruikelijk bleef het bij gepruts. Abdel Samad zag mijn getob aan en zei:”Geef hier die platte telefoon, dan zal ik je laten zien hoe het moet” . Alles in accentloos Arabisch, natuurlijk, maar ik vermoedde dat dat de strekking van zijn woorden was. En dus schoot hij zonder stik een sublieme selfie, waarbij zijn drie compagnons en ik er ook nog een beetje op stonden.
Ik kon deze jeugdige ridders niet bijhouden, wenste ze goede reis en vervolgde in mijn tempo mijn route. Daarbij kwam ik over een vers stuk asfalt, waarbij de wegenbouwer bij de aanleg ervan waarschijnlijk een rekenfoutje had gemaakt. Resultaat: de helft van de weg verdwenen. Voor een foto ziet het er leuk uit en bij de colleges van wegenbouw is zo’n foto goed bruikbaar, maar in het donker kun je je hier als automobilist lelijk vergalopperen.
Later op de dag haalden mijn vier Marokkaanse collega fietsreizigers me weer in. Zij hadden een siësta gehouden en aangezien ik dat nooit doe en nu dus ook niet, was ik ze ergens ongemerkt voorbij gereden. We kampeerden samen op een veldje langs de weg waar ze voor mij en ook voor zichzelf een rijstmaaltijd bereidden. Ze maakten een tocht van Marrakech via Fes naar Tetouan om vandaar via het Rifgebergte terug te keren naar Marrakech.
Ik kwam door heuvelachtig en bergachtig land dat veel op Andalusië lijkt. Dat is niet zo vreemd want volgens de theorie van de drift der continenten hebben Andalusië en het Rifgebergte aan elkaar gezeten voordat ze uit elkaar getrokken werden. Hier evenals in zuid Spanje veel olijfbomen.
Om de grote weg van Chefchaouen naar Tetouan te vermijden koos ik voor de veel rustigere route via Oued Laou, die echter een hoop extra klimwerk opleverde, maar ook prachtige berglandschappen waarvan ik in het vorige bericht al een plaatje heb laten zien. De weg voerde langs een spectaculaire kloof, een gebied om nog eens speciaal naar terug te keren om er wandelingen te maken. Tot slot kreeg ik de kustweg van Oued Laou naar Tetouan met 30 km continu fors klim- en daalwerk.
Op die kustweg kwam ik alweer een viertal Marokkaanse fietserstrekkers tegen, nu wat ouder dan die ik eerder ontmoette en met nauwelijks bagage, dus die logeerden in hotels. Zij hadden de anderen niet gezien, waaruit ik de conclusie trok dat die ergens een rustdag hadden genomen.
Een van het viertal had een rabobankshirt. Waarschijnlijk had hij dat met een Nederlandse fietser geruild tegen een Marokkaans shirt.
En zo arriveerde ik in Tetouan, vanwaar ik de brede boulevard (bij mijn eerste marokkoreis in 1978 een klein tweebaans weggetje) naar Ceuta reed. Daar nam ik de boot naar Algeciras in Spanje.
Mijn Marokko-reis zat er op, maar deze digiton heeft zijn vervolg in Spanje en Portugal. Daarover de volgende keer.
wendde.